Rodzice są pierwszymi i najważniejszymi wychowawcami własnych dzieci i pomimo, że najczęściej kochają je, to jednak ten fakt nie daje im gwarancji uniknięcia błędów - nie zawsze są w stanie świadomie kontrolować swoje zachowanie względem dzieci, zwłaszcza w trudnych sytuacjach.

Czy dziecko niepełnosprawne to dziecko normalne? Niestety wielu dorosłych uważa, że nie. Tymczasem to raczej tego typu poglądy można uznać za "nienormalne". Polecamy Wam dziś bardzo dobry tekst pani Moniki o niepełnosprawnoći, szacunku i empatii. Co byś poczuł(a), gdyby to Twoje dzieco zadało Ci takie pytanie jak w tytule?

Dzieci krzywdzone bardzo rzadko ujawniają doświadczenia przemocy mówiąc o tym dosłownie, np. moja mama, mój tata – mnie biją, źle mnie traktują, są dla mnie niedobrzy itd. O tym, że coś złego dzieje się w ich życiu mogą nas informować pewne sygnały, widoczne w funkcjonowaniu takiego dziecka, czy to w przedszkolu/szkole, czy w grupie rówieśniczej. Przemoc, której doświadcza dziecko w bardzo niekorzystny, czy wręcz tragiczny sposób może wpłynąć na jego dalsze życie. Potencjał z jakim dziecko przychodzi na świat może zostać zniszczony, a zaburzenia i zakłócenia w zdrowiu i rozwoju fizycznym oraz psychicznym mogą być nieodwracalne.

Ludzie z objawami Zespołu Aspergera żyli wśród nas od zawsze. Czasem byli postrzegani jako odmieńcy, a czasem jako geniusze. Zwykle zamykali się w swoim świecie, koncentrowali na własnych zainteresowaniach lub żyli gdzieś osamotnieni i niezrozumiani. Dzisiaj diagnozowanie Zespołu Aspergera wciąż nie jest łatwe, wiele chorób ma podobne kryteria, jednak istnieją pewne objawy, które wyodrębniają Zespół Aspergera spośród innych zaburzeń.

Wyobraź sobie taką oto sytuację. Masz niezapowiedzianych gości na obiedzie. Szybko podgrzewasz gotowy sos do spaghetti i gotujesz makaron. Twoi goście mówią: „Umiesz świetnie gotować”.

DZIEŃ DZIECKA Z AKADEMIĄ ZDROWEGO PRZEDSZKOLAKA! NIESPODZIANKA DLA WASZYCH DZIECI OD AZP - KOLOROWANKI Z NASZYMI BOHATERAMI DO WYDRUKOWANIA I KOLOROWANIA.

ŻYCZYMY MIŁEJ ZABAWY I SZCZĘŚLIWEGO DNIA DZIECKA!!!

Rodzice często zadają te pytania sobie, nauczycielom i specjalistom. U tych ostatnich szukają pomocy w wychowywaniu swoich zdolnych, uzdolnionych, a czasem wręcz utalentowanych dzieci. Nie ma specjalnych metod wychowywania dzieci zdolnych, jednak warto zastanowić się, jak zadbać o to, aby takie dzieci jak najbardziej harmonijnie mogły się rozwijać. Im wcześniej zaczniemy obserwować wszelkie przejawy ciekawości i zainteresowań dziecka, tym bardziej świadomie będziemy uczestniczyć w procesie kształtowania się jego uzdolnień.

„Niektóre dzieci specjalnie poszukują silnych wrażeń, gdy tymczasem inne za wszelką cenę ich unikają. Dziecięce mózgi działają bowiem według identycznych praw, lecz nie wszystkie reagują identycznie na stymulację.”

C.S. Kranovitz (1998)

Dwa dni temu przedstawiłam mechanizm powstawania zachowań agresywnych oraz emocję, jaką jest złość, która bardzo często doprowadza dziecko do tych właśnie niepożądanych zachowań. Niestety coraz młodsze dzieci przejawiają zachowania agresywne, a zadaniem dorosłych, zarówno w domu jak i w przedszkolu jest wypracowanie takiego systemu, który określa precyzyjne i jasne granice zachowań pożądanych, tak aby dziecko wiedziało, gdzie kończy się przyzwolenie na jego „niegrzeczność”.

Na przestrzeni ostatnich lat obserwujemy, że coraz młodsze dzieci korzystają z takich dobrodziejstw cywilizacji, jak Internet. Dziś już nikogo nie zdziwi widok 3 czy 4 – latka z tabletem w ręku. Nie możemy zabronić dziecku korzystania z Internetu, musimy być jednak bardzo ostrożni, bo zagrożeń w sieci jest wiele. Zazwyczaj dotyczą one trochę starszych dzieci i młodzieży, ale już rodzice przedszkolaka powinni być wyczuleni na pewne sprawy, ponieważ w tym zakresie bardzo ważna jest profilaktyka.

Już u dzieci w wieku przedszkolnym coraz częściej możemy spotkać się z przejawami zachowań agresywnych. Z czego takie zachowania wynikają? Dlaczego dziecko w przypływie złości zachowuje się agresywnie? Temat jest warty zastanowienia, gdyż agresja wśród dzieci i młodzieży jest zjawiskiem narastającym, procesem, który zaczyna się od drobnej dokuczliwości i szkodzenia dobremu samopoczuciu innych, a może prowadzić nawet do ciężkich przestępstw.

W zeszłym tygodniu podaliśmy pewne sposoby, które zamiast typowych kar możemy zastosować w obliczu problematycznych zachowań naszego dziecka. Oczywiście, najlepiej byłoby, gdyby dziecko nie dawało nam powodów do stosowania ani kar, ani uciekania się do podanych przez nas możliwości poradzenia sobie z trudnościami. Jednakże trudno wyobrazić sobie małe dziecko, które dopiero ucząc się, co można a czego nie i nie posiadając doświadczenia pozwalającego mu w różnych sytuacjach odpowiednio się zachowywać i reagować, zawsze zachowywałoby się wzorcowo. Dziecko w toku rozwoju i codziennych doświadczeń, również poprzez przyjmowanie na siebie odpowiedzialności i konsekwencji swoich czynów, uczy się tego, jakie zachowania są społecznie akceptowalne, a czego lepiej nie robić, gdyż spotyka się to z dezaprobatą.